سابقه سکونت در زنوز احتمالا، به هزاره چهارم قبل از میلاد مسیح میرسد. در واقع دقیقا مشخص نیست از چه زمانی زندگی انسان در این منطقه آغاز شده است. در هر صورت عده ای از منطقه قفقاز، خوی، کلیبر، دشت مغان، گونی (طسوج)، آذربایجان شوروی و روستاهای اطراف به علت خوش آب و هوا بودن، و وجود چشمه های زلال، و باغ های سرسبز مهاجرت نموده و ساکن شده اند.
طبق سرشماری عمومی در سال 1335 جمعیت زنوز 3852 نفر بود از این تعداد 1833 نفر مرد و 2019 نفر زن بوده است. تعداد زنان به مردان بیشتر بوده است. سرشماری مرکز آمار سال 1345 این شهر شامل 909 خانوار و تعداد جمعیت آن 4502 نفر گزارش شده است. و از این تعداد 2269 نفر مرد و 2233 نفر زن بوده است.
جمعیت زنوز بر اساس سرشماری سال 1385، 2618 نفر گزارش شده که از این تعداد 1242 نفر مرد و 1376 نفر زن بوده و در قالب 862 خانوار سکنه داشت. در طول سه دهه مشاهده شد که جمعیت زنوز از 4147 نفر به 2618 نفر تقلیل یافته، علت آن را می توان کاهش زاد و ولد، و عدم تمایل به ازدواج و مهاجرت جوانان به شهرها جهت اشتغال یا به قصد ادامه تحصیل دانست. رشد معکوس جمعیت در زنوز مربوط به کمبود درآمد خانوارهاست. چنان که خط فقر برابر محاسبات کارشناسان اقتصادی برای هر خانوار 4 نفری به ده میلیون تومان می رسد. نطر بر این که حتی حقوق دریافتی کارگران بازنشسته تامین اجتماعی فقط چهار میلیون باشد، لزوما افزایش جمعیت با توجه به هزینه ها امکان پذیر نیست.
در طول این مدت چندین خانوار از روستاهای دارانداش، خانه سر، کمار به زنوز مهاجرت و سکونت نمودند. زنوز در گذشته منطقه مهاجر پذیر بوده، و هم اکنون جزو منطقه مهاجر فرست به حساب می آید.
ترویج مذهب شیعه نیز در زنوز از زمان صفویه آغاز شد. در نتیحه به توسعه مساجد توجه بیشتری شد. مساجد محله های زنوز به شرح زیر می باشد. مسجد جامع در مرکز شهر، مسجد سیدلر در محله سیدلر، ملا عزیز مسجدی، در نزدیکی کوچه موسی سمیعی، مسجد کارخانه، در محله میرجان، مسجد حاج علی اکبر در محله خان خواجه، حاجی مسجدی در محله دیبین، مارازا مسجدی در محله دیبین، مسجد حاج آقا بیک در محله شرق زنوز قرار دارند.
